"Όταν ακούω τη λέξη celebrity θέλω να κάνω τον πράσινο εμετό!"

Της μίλησα ένα βράδυ Τετάρτης, εκείνης της Τετάρτης που σκοτώθηκαν τρεις άνθρωποι στη Μαρφίν... Είχα αποφασίσει να μιλήσω μαζί της γιατί πάνω από όλα δεν είναι πλαστική, δεν είναι ψεύτικη, είναι αληθινή και η αλήθεια είναι πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Έχει και "τετράποδη" ψυχή, αφού έχει δώσει αγάπη, στοργή, και φροντίδα σε πολλά αδέσποτα και αυτό με έκανε να τη νιώθω σχεδόν αδερφή μου!

Την ξέρει όλη η Ελλάδα, αλλά εκείνη μόλις ακούει τη λέξη celebrity θέλει να κάνει "τον πράσινο εμετό". Η φωνή της στην άλλη γραμμή ακουγόταν ζεστή και οικεία, και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους αισθανόμουν πως μιλούσα με μια κολλητή φίλη, και όχι πως "έπαιρνα συνέντευξη από μια γνωστή ηθοποιό"... Το γονίδιο του ψώνιου απουσιάζει παντελώς από το dna της Τζόυς, και αυτό την κάνει τόσο ξεχωριστή και τόσο αγαπητή επίσης!

Πως βλέπεις τα πράγματα κάτω στην Αθήνα, έπειτα από τα σημερινά γεγονότα;

Πω, πω… Θες να μιλήσουμε για κάτι άλλο; Δηλαδή δε μπορώ, είμαι πάρα πολύ βαθιά στεναχωρημένη με όλα αυτά. Όχι σήμερα, όλο αυτό το διάστημα και οδεύω σε βαθιά κατάθλιψη. Αγριευτικά, πολύ αγριευτικά. Έχουν αγριέψει τα πάντα, και τα ήθη και η πραγματικότητα και οι άνθρωποι. Νιώθω σαν κάτι γριές που νοσταλγούν το 1930 χωρίς να το έχω ζήσει. Ελπίζω να έχουν καλό τέλος όλα αυτά, όσο καλό μπορεί να είναι αυτό. Να μαζευτούνε τα μυαλά μας! Η αλήθεια είναι ότι είχαν περάσει και η κοινωνία και οι άνθρωποι σε μία ασυδοσία την οποία την έβλεπα και μου προκαλούσε εμετό. Για παράδειγμα, ένα πράγμα που σιχαίνομαι στις συνεντεύξεις και που οι συνεντεύξεις σιχαίνονται σε μένα, είναι πως δεν είμαι καθόλου “lifestyle τύπος”…

Α, αυτό είναι που εγώ θα λατρέψω σε σένα! Συνέχισε…

Αυτό, δηλαδή… Και όταν με αρχίζουν με το lifestyle θέλω να κάνω τον πράσινο εμετό!

Αχά! Και εγώ το ίδιο!

Δηλαδή θεωρώ ότι είναι μια ματαιοδοξία, και ένα πούλημα μούρης ανύπαρκτης, χωρίς επίπεδο, χωρίς τίποτα, που με καθορίζει η μάρκα τζιν που φοράω, που Παναγία βόηθα! Ελπίζω μ’ αυτό το μεγάλο μπαμ, το οικονομικό και κοινωνικό και γενικότερο, να μαζευτούνε λίγο τα μυαλά μας και να αρχίσουμε λίγο να σκεφτόμαστε επί της ουσίας και ανθρωπιστικά και όχι μόνο την πάρτη μας… Αυτό μόνο!




Πιστεύεις αυτό μπορεί να γίνει;

Ελπίζω, γιατί άμα δεν το ελπίζω μετά θα πάω να φουντάρω! Και δε μπορώ, θα αφήσω το παιδί μου ορφανό! Το γούνινο παιδί!

Γιατί τόση υποκουλτούρα και τόσες Τζούλιες όμως;

Τι να πω ρε γαμώτο;! Τι να πω; Ε, δεν πιστεύω αυτό που λένε όλοι, ότι ο κόσμος τα θέλει αυτά, δεν το πιστεύω καθόλου.! Η τηλεόραση είναι ο μεγαλύτερος εμετός από όλα τα μέσα, αλλά η τηλεόραση δεν ήτανε πάντα έτσι, δηλαδή υπήρχε και η σαβούρα, είχε ό,τι ήθελες να δεις. Εγώ θυμάμαι παλιά που ψάχναμε κανάλια να βρούμε σαβούρα να γελάσουμε. Τώρα η σαβούρα έχει γίνει το mainstream, δηλαδή ψάχνεις να μη βρεις σαβούρα. Το δύσκολο είναι να μη βρεις σαβούρα. Νομίζω πως είναι πάρα πολύ συμφέρουσα οικονομικά η σαβούρα. Γιατί θα φέρεις ένα τσόλι, ή μία πουτάνα ας πούμε, η οποία θα απασχολήσει τον κόσμο πάρα πολύ ευχάριστα χωρίς να ξοδέψεις φράγκο. Δεν κοστίζει τίποτα!
Γιατί να κάνεις ένα σίριαλ που θα πρέπει να έχει ωραίο σενάριο, που θα πρέπει να έχει παραγωγή, που θα πρέπει να έχει σκηνογράφο, ενδυματολόγο; Δεν συμφέρει να κάνεις μια καλή ποιοτική δουλειά, ενώ μπορείς να γεμίσεις το πρόγραμμα με τις δηλώσεις της πουτάνας. Ξέρεις, αν δεν έχει να πει και πολλά η πουτάνα δεν πειράζει, μας αρκεί να φανταζόμαστε τι κάνει. Αλλά μου φαίνεται πολύ μεγάλη καφρίλα, έχω μεγαλώσει και σ’ άλλες εποχές που για να έχεις πέραση στους γκόμενους έπρεπε να ξέρεις να πεις και δυο κολλυβογράμματα.

Για τους celebrities που αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες τι έχεις να πεις;

Θέλω να κάνω εμετό επίσης για τον όρο celebrity…

Εντάξει, πώς να τους αποκαλέσεις αυτούς τους ανθρώπους; Καλλιτέχνες; Είναι προσβολή για τους πραγματικούς καλλιτέχνες να τους αποκαλέσεις κάπως έτσι…

Εντάξει, κάθε καρυδιάς καρύδι… Δυστυχώς πολύς κόσμος έχει απωθημένο να βγει, να μιλήσει,να πει… Καλό είναι να μιλάμε όταν έχουμε να πούμε κάτι, ακόμη και στην παρέα μας!

Πως βλέπεις πως αυτοί οι άνθρωποι γίνονται πρότυπα για τους νέους ανθρώπους;

Κοίταξε να δεις, δεν πιστεύω πως γίνονται πρότυπά για τους νέους Πιστεύω δυστυχώς ότι οι περισσότεροι νέοι κατευθύνονται προς την αρπαχτή. Πως θα τα αρπάξουμε εύκολα χωρίς να ιδρώσουμε. Έβλεπα και μια συνέντευξη της δασκάλας μου της Αντιγόνης Βαλάκου και έλεγε ότι οι τωρινές γενιές σε σχέση με τις παλιότερες έχουν την εξής διαφορά: οι σημερινοί επίδοξοι ηθοποιοί θέλουνε να γίνουνε, οι παλιότεροι θέλανε να μάθουνε!

Δεν εννοώ τόσο αυτό. Μιλάω για τα παιδάκια που βλέπουν τηλεόραση και λένε «Α! Για να το κάνει αυτή, τότε πρέπει να είναι καλό!».

Και από την άλλη τι θα κάνεις; Να πετάξεις την τηλεόραση στο βόθρο; Εντάξει, καλό είναι να τα βλέπεις όλα και να έχεις κρίση. Σαβούρα υπάρχει πάρα πολύ, είναι περισσότερη η σαβούρα από το ουσιαστικό περιεχόμενο. Εγώ πια τηλεόραση βλέπω ελάχιστα, δεν αντέχω, στεναχωριέμαι και δεν ήταν πάντα έτσι…

Τι γίνεται όταν ένα κοριτσάκι 12 χρονών ανοίγει την τηλεόραση μέρα μεσημέρι και βλέπει αυτά τα πράγματα;

Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί όλο αυτό είναι να προσπαθούν οι γονείς να το βάλουν σε κάποιες σωστές βάσεις. Τι άλλο να κάνεις δηλαδή; Η σαβούρα θα υπάρχει πάντα και πάντα υπήρχε, το θέμα είναι να ψήσεις το παιδί σου να μην έχει τέτοια πρότυπα, να το μεγαλώσεις με άλλες αξίες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ 2ο ΜΕΡΟΣ