
Από μικρό πτηνό, πολύ πριν βγω από το αυγό μου και ανοίξω τις φτερούγες μου, ήθελα ένα και μόνο πράγμα: Να γίνω δημοσιογράφος! Να υπάρχω για να σκέφτομαι και να ακονίζω το μυαλό μου για να γράφω. Και να γράφω όχι μονάχα με το νου, αλλά κυρίως με τη ψυχή μου, φιλοδοξώντας πως μια μέρα με τη σκέψη, το λόγο και τη γραφή μου θα μπορούσα να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Πάντα υπήρχε όμως ένα πρόβλημα... Κάθε φορά που με ρωτούσαν οι άνθρωποι ποιο δημοσιογράφο θαυμάζω και σαν ποιον θέλω να γίνω, δεν έβρισκα κάποιον να τους πω. Προσπαθούσα να βρω κάποιον, πάντοτε είχα ανάγκη να θαυμάζω και να εκτιμώ έστω και έναν άνθρωπο, μα όσο και να χτυπούσα το ράμφος μου στους κορμούς μήπως κατέβει καμιά ιδέα δεν έβρισκα τίποτα! Γαμώτο, και μετά σας έβλεπα εσάς τους ανθρώπους να καταστρέφετε το ωραιότερο επάγγελμα που υπάρχει και μάτωνε η μικρή καρδιά του πτηνού.
Τελικά μάλλον δημοσιογράφος δεν είμαι και αμφιβάλλω αν θα γίνω, έτσι όπως κυλάνε τα πράγματα, αλλά μάλλον έτσι δεν θα χάσω μονάχα εγώ!...
Σήμερα ανακάλυψα πόσοι αστυνομικοί αντί να κάνουν περιπολίες είναι μέρος της φρουράς κάποιων δημοσιογράφων.
Κρίμα που κάποιοι εξευτελίζουν το ωραιότερο επάγγελμα του κόσμου.
Πραγματικά λυπάμαι!
Ακολουθεί απόσπασμά από το : http://noname-gr.blogspot.com/2009/10/10.html
0 σχόλια:
Post a Comment